Ο Ηγετισμός είναι φετίχ

Δυο σκέψεις που έκανα το τελευταίο καιρό τις παραθέτω στο παρακάτω κείμενο για να τις μοιραστώ μαζί σας, γιατί πολύ με ταλαιπωρούν…

Έχω μια αδυναμία για τις λέξεις σε «–ισμός»  και μου αρέσει ενίοτε να δημιουργώ δικές μου για να εξηγήσω μια έννοια όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, της οποίας ο όρος είτε είναι πιο πολύπλοκος είτε μου διαφεύγει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Γενικότερα πάντως χρησιμοποιώ πολύ τέτοιες λέξεις και οι δύο που με απασχόλησαν πολύ τώρα πρόσφατα είναι ο Ηγετισμός και ο Φετιχισμός, ιδιαίτερα ο συνδυασμός αυτών των δυο.

Δεν νομίζω πως ο άνθρωπος γενικότερα είναι ων ηγετιστικό, δηλαδή ων που αποζητά την ηγεσία αυτή καθ’ αυτή.

Είναι πολύ περισσότερο ένα ων αλληλέγγυο και ομαδικό. Θα μου πεις, το να είναι κάποιος ομαδικός και αλληλέγγυος τον αποκλείει από το να είναι Ηγετιστής;

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην σύγχρονη κοινωνία, όχι. Αλλά αφήστε με να σας εξηγήσω τι εννοώ…

Αυτό το δια…βολεμένο το σύστημα έχει θέσει τον άνθρωπο σε κάποια κυνήγια.

Σας φαίνεται αστείο έτσι όπως το διατυπώνω; Κι όμως, για δείτε το: κυνήγι της επιβίωσης, κυνήγι της καταξίωσης, κυνήγι της επιτυχίας, της εύκολης ζωής και φυσικά μέσα σε όλα, το πανίσχυρο κυνήγι της ηγεσίας.

Και βέβαια ένας από τους λόγους που το κυνήγι αυτό έχει τόσο πολύ διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση του ατόμου είναι και οι ανταμοιβές που του αντιστοιχούν, ως γνήσιο τέκνο του συστήματος αυτού: Πολυτέλεια, χρήμα, προβολή, υπακοή μιας ομάδας ατόμων στο πρόσωπό του. Όλα αυτά που οδηγούν; στην δια βίου εξασφάλιση της επιβίωσης-αν το καλοσκεφτείτε, αυτός που θα καταλάβει μια σημαντική θέση, με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να μην ξαναχρειαστεί να δουλέψει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Όλα αυτά, προβαλλόμενα από το σύστημα και τα πιστά του σκυλιά, τους μμέδες και τους πολιτικούς, έχουν καταφέρει να θέσουν τον θεσμό της ηγεσίας σε μια θέση φετίχ για τον μέσο άνθρωπο. Να την κάνουν αυτοσκοπό του, ή τουλάχιστον έναν από τους πιο σημαντικούς του στόχους.

Μήπως το ατέρμονο αυτό κυνήγι της εξουσίας δεν το έχουμε δει να  επηρεάζει ακόμα και μας τους ίδιους;

Μετρήστε πόσες φορές έχει πάει το κίνημα πίσω επειδή κάποια ομάδα ή κάποιο άτομο διεκδικεί άμεσα ή έμμεσα την ηγεσία κάποιων πραγμάτων, την στιγμή που πρέπει όλοι να είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά; Μήπως σ’ αυτό δεν αναγνωρίζουμε όλοι έναν από τους λόγους που κάποιοι «κύριοι» της αριστεράς δεν ενώνονται μαζί μας;

Μήπως εκεί δεν εντοπίζονται και αρκετά ιστορικά λάθη επαναστατικών κινημάτων που κατέληξαν απλά σε μια αλλαγή εξουσίας και όχι σε ουσιαστική επανάσταση; Δεν ήταν και αυτό ένα από τα τεράστια λάθη των Μπολσεβίκων;

Δεν είναι ένας λόγος αυτός που η Κούβα δεν είναι ακόμη καλύτερη και προοδευτικότερη;

Θα μου πείτε, δεν χρειάζονται οι ηγετικές μορφές σε έναν αγώνα; Αυτοί που θα κουβαλήσουν στην πλάτη τους το κίνημα όταν τα πράγματα θα δυσκολέψουν;

Εμένα η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες. Ο πραγματικός ηγέτης θα πρέπει να θέτει ως στόχο του να βοηθήσει τους νεώτερους ή λιγότερο ικανούς να προοδεύσουν και να τον φτάσουν και όχι να γίνεται ίνδαλμα διεξάγοντας παράλληλα με τον συλλογικό αγώνα και έναν ατομικό, ηρωικό, δικό του αγώνα.

Γι αυτό και γώ λοιπόν θα βάλω ως μότο στη ζωή μου από δω και πέρα το εξής:

«Αν κάποια στιγμή το φέρει κάποια συγκυρία να μου δοθεί η ευκαιρία να ηγηθώ, ελπίζω να το αρνηθώ».

Αυτά.

Advertisement

«Μπάτσοι, γουρούνια…»

«Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι…..»

Αλέξης Γρηγορόπουλος, 2 μήνες και 2 μέρες μετά…..

Κυκλοφορώντας στην πόλη της Θεσσαλονίκης, είναι δύσκολο να μην προσέξεις κάτι: Αστυνομία.

Σε νευραλγικά σημεία, σταθμευμένοι και έτοιμοι, με τους καφέδες στα χέρια και τα όπλα παραμάσχαλα, οι ένστολοι φύλακες της κοινωνικής ειρήνης περιμένουν το σύνθημα. Ακόμα χειρότερα, χωρίς εμφανή χαρακτηριστικά, οι υπόγειοι φρουροί, οι undercover James Bond wannabes, παραμονεύουν στη γωνία με τα μάτια και τα αυτιά σαν κεραίες, έτοιμοι για την παραμικρή κουβέντα εναντίον κάποιου εκπροσώπου της κυβέρνησης, του Αξιότιμου Κυρίου Νομάρχη ας πούμε, ώστε να  πετάξουν έξω το σύμβολο αυτό του ανδρισμού τους, την ταυτότητα της Ασφάλειας και να σου βάλουν μέσα σου κωλόπαιδο το φόβο του Μεγάλου Αδερφού….

Στη Αθήνα τα πράγματα είναι χειρότερα, η πόλη βρίθει από μετανάστες που η αστυνομία κηνυγάει και σκοτώνει χωρίς έλεος με την σιωπηρή ή όχι συμφωνία της κοινωνίας και πολλές φορές με τη βοήθεια «αγανακτισμένων πολιτών».

Τα κακά της αστυνομίας τα ξέρουμε.

Τα καλά της επίσης τα ξέρουμε, με το  χέρι στην καρδιά, υπάρχουν.

Το ερώτημα είναι:

Είναι απαραίτητος ο θεσμός της αστυνομίας;

Θα δεχόσασταν δηλαδή το θεσμό  αυτό καθ’ αυτό, χωρίς τα κακά του, χωρίς αυθαιρεσίες, φόνους, διαφθορά;

Ή μήπως ο θεσμός μας προσβάλλει και μόνο με την ύπαρξή του, της βίαιης επιβολής των νόμων;

Θα δεχόσασταν μία ιδανική αστυνομία;

Μια αστυνομία που θα αποτελούνταν από ιδανικούς ανθρώπους, με κρίση και συνείδηση, ανθρώπους που βλέπουν το ρόλο τους καθαρά σαν λειτούργημα;

Προσέξτε, η ερώτηση είναι καθαρά υποθετική.

Ξέρω πολύ καλά γιατί η αστυνομία ως έχει χρειάζεται απόσυρση, αλλά μια αστυνομία τέλεια; Μια αστυνομία με βασικό άξονά της την επιείκια;

Τέλεια, ιδανική, επιεικής, αλλά παρ’ όλα αυτά, πάντα αστυνομία;

Πρέπει να καταργήσουμε το θεσμό της αστυνομίας;

Ή πρέπει να παλαίψουμε για τη βελτίωσή του;

Όσο γίνεται με επιχειρήματα σας παρακαλώ…

Περί τσιμέντου ο λόγος (και ο ντόρος)

Χθες Δευτέρα 2 του Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση καλεσμένη από το Παννατικό Δίκτυο Κινημάτων Πόλης και Ενεργών Πολιτών, έξω από το Δημαρχείο Αθηνών κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου. Η συγκέντρωση είχε σαν κύριο στόχο διαμαρτυρίας την απόφαση του Δήμαρχου Αθηναίων και λοιπών Χριστουγεννιάτικων (πλαστικών μόνο) Δέντρων να καταστρέψει την πλατεία Κύπρου στην Κυψέλη, κόβωντας τα δέντρα και μετατρέποντάς την σε πάρκινγκ. Όπως μεταδίδει το TVXS συγκεντρώθηκαν άνθρωποι όλων των ηλικιών που διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην τσιμεντοποίηση της πλατείας. Οι διαδηλωτές επιχείρησαν να μπουν στον χώρο του δημαρχείου σπάζοντας την πόρτα, ενώ έσπασαν και μια κάμερα. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ που βρίσκονταν έξω από το δημαρχείο επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριων ατόμων. Έπειτα, επιτέθηκαν με τα γκλομπ ενάντια σε διαδηλωτές που τους ζητούσαν το λόγο της επίθεσής τους. Υπάρχουν πληροφορίες και για ξυλοδαρμό από τους αστυνομικούς των 2 ήδη τραυματιών. Μεταξύ των τραυματιών είναι και ένας δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού Alter.

Παρακολουθήστε εδώ το βίντεο του TVXS από τα γεγονότα.

Σημείωση: παρακολουθήστε με τί τραύματα φεύγει ο άνθρωπος στο 3:19 του βίντεο. Υποθέτω ότι έριξαν την κρότου-λάμψης επάνω του….

Καταραμένο Erasmus…

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μισήσω τη Λισσαβώνα και όλη την Πορτογαλία μαζί της, να που η ζωή όμως τα θέλει διαφορετικά.

Με δάκρυα λοιπόν στα μάτια και θλιψη στην καρδιά, αποχαιρετώ την αγαπημένη μας Άλεξ που μας εγκαταλείπει για τους επόμενους έξι μήνες αφήνοντας τον μέσο όρο ύψους του κινήματος λίγο μεγαλύτερο…

Καλά να περάσεις!!!!

(Διάολε θα μου λείψει…)