Περί γελοιοποίησης της επετείου του Πολυτεχνείου

Μιλούσα σήμερα με έναν γνωστό μου, μέλος του Α/Α χώρου για πολλά χρόνια, σχετικά με την απουσία πολλών συντρόφων(και του ιδίου μέσα σε αυτούς) από την πορεία του Πολυτεχνείου και τα συμβάντα που ακολούθησαν. Η απάντηση που μου έδωσε με προβλημάτισε πραγματικά και μου έδωσε τροφή για σκέψη.

Σε σχετική ερώτηση μου(που αφορούσε τα παραπάνω), μου απάντησε πως ο ίδιος απέχει αρκετά χρόνια από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις-διαδηλώσεις. Ο λόγος; Η γνώμη του είναι πως η ημέρα αυτή του Πολυτεχνείου έχει υποβιβαστεί από το ίδιο το σύστημα σε μια επέτειο με γιορτές και πανηγύρια, με κοινωνική ειρήνη και αγαλλίαση… Μου προσέθεσε επίσης πως το Πολυτεχνείο, που στις μέρες του αντιμετωπίστηκε από το μεγαλύτερο μέρος της συντηρητικής κοινωνίας λίγο-πολύ όπως αντιμετωπίζονται σήμερα οι αντιεξουσιαστικές και αντισυστημικές εκδηλώσεις, έχει φτάσει να χαίρει της άκρας αποδοχής πλέον της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, μεταμορφωμένη και καμουφλαρισμένη σε μια εθνική επέτειο, χωρίς όμως στην ουσία η κοινωνία η ίδια να κάνει αρκετά βήματα προς τα εμπρός, κάτι που θα δικαιολογούσε το παραπάνω. Η αλήθεια είναι πως είναι πάγια τακτική του συστήματος να οικειοποιείται επαναστατικά γεγονότα προς όφελος του και με απώτερο σκοπό να τα από-ριζοσπαστικοποιήσει και να κερδίσει το ίδιο σε εθνική και κοινωνική συνοχή.

 Μου έθεσε περαιτέρω τις απόψεις του, λέγοντας μου πως για τον Α/Α χώρο, από κάποιο σημείο και μετά, η επέτειος του πολυτεχνείου είχε φτάσει να γίνει συνώνυμη με τα λεγόμενα «καγκελάκια» , που ο ίδιος και ένα μεγάλο κομμάτι του χώρου δεν ασπάζονται, πράγμα που κατά τη γνώμη του φάνταζε πλέον γελοίο και προσβλητικό ως προς τα ίδια τα σκηνικά της ημέρας εκείνης.

Η συζήτηση βέβαια άγγιξε πολλές πτυχές του θέματος. Είναι αλήθεια η αποχή ο τρόπος που πρέπει να διαλέξουμε όταν αντιλαμβανόμαστε πως έχει υπάρξει αλλοτρίωση σε κάτι που πιστεύουμε; Αλήθεια, δεν αξίζει άραγε να παλέψουμε για να προβάλλουμε και πάλι τους δικούς μας όρους σχετικά με το πώς πιστεύουμε ότι πρέπει να λαμβάνει ο κόσμος την επέτειο αυτή; Μήπως τελικά η αποχή από το όλο θέμα θυμίζει λίγο τη στάση της ΚΝΕ-ΠΚΣ στο θέμα του ασύλου; Και οι σύντροφοί μας που αγωνίστηκαν και αυτοί μέσα στα τείχη του Πολυτεχνείου; Αυτούς πώς θα τους τιμήσουμε;

 Κι ας μην ξεχνάμε πως πέραν των κομματικών και των οργανωμένων, υπάρχει στην πορεία αυτή μία μεγάλη αδιαμόρφωτη μάζα ανθρώπων, η οποία μην έχοντας άλλη εικόνα από το τι και πώς, θα πέσει πολύ πιο εύκολα στο παιχνιδάκι της προσέγγισης με σκοπό την κομματικοποίηση. Δεν θα πρέπει να προσφέρουμε σε αυτούς τα κατάλληλα ερεθίσματα ούτως ώστε να αποφύγουν τις παγίδες αυτές του καπελώματος ενός αγώνα και του ευτελισμού του σε απλό πανηγύρι, όπως θέλει να το καταντήσει η κοινωνική νομιμότητα(και το έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό); Και δεν μιλάω φυσικά για προσέγγιση ατόμων με τον τρόπο που οι περισσότεροι καταλαβαίνουν και ασπάζονται, ιδιαίτερα από τους κομματικούς…

Συμπεράσματα και γνώμες πάνω στο θέμα καλοδεχούμενα και επιζητούμενα…

Advertisement