ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Με μεγάλη περιέργεια και γνήσιο ερευνητικό ενδιαφέρον περιμένουμε και φέτος τις φοιτητικές εκλογές σε όλη την επικράτεια, οι οποίες θα διεξαχθούν στις 19 του Μάη.

Άλλη μια χρονιά, χιλιάδες φοιτητές ψηφοφόροι θα συρρεύσουν πανελλαδικά για να ρίξουν το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη.

Η αλήθεια είναι ότι τους μισούς από αυτούς δεν τους έχουμε ξαναδεί να πατάνε το πόδι τους στη σχολή καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς.

-Πως έγινε αυτό το θαύμα; Μήπως απέκτησαν ξαφνικά όλοι αυτοί πολιτική συνείδηση, ενδιαφερόμενοι για το καλό της σχολής;

-Όχι βέβαια!

-ε, τότε;

Έλα, που κάνεις πως δεν ξέρεις!

Έχει πέσει το σχετικό μήνυμα, το τηλεφώνημα, το μπουκαλάκι, το καφεδάκι. Το γνήσιο, πατροπαράδοτο Greek Rousfeti.

Όλα αυτά τα μέσα που επιστρατεύονται για να μετατρέψουν τον φοιτητή από νοήμων άνθρωπο σε άβουλο ων, σε βαγόνι ενός τραίνου, του οποίου τον προορισμό δεν γνωρίζει, αλλά εφόσον η διαδρομή είναι απολαυστική, ποιος χέστηκε ρε καρντάση για τον προορισμό; Είναι αυτό που λέμε «το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, όχι ο τελικός προορισμός», ξέρεις τώρα… Οδύσσεια είναι η φάση. Μόνο που τότε δεν υπήρχαν τραίνα και βαγόνια, αλλά και πάλι, ποιος χέστηκε.

Τέλος πάντων. Αυτή η κατάσταση λοιπόν, έχουμε παρατηρήσει πως δεν συμβαίνει μόνο με τις μεγάλες παρατάξεις (ΠΑΣΠ ,ΔΑΠ), αλλά και με τις υπόλοιπες, οι οποίες μπορεί να χρησιμοποιούν διαφορετικό πολιτικό λόγο και μεθόδους, αλλά συντελούν και αυτές στο ίδιο εκλογικό πανηγυράκι.

Ας εξετάσουμε όμως τι σημαίνουν οι εκλογές για κάθε έναν από τους φορείς που συμμετέχουν σε αυτές: 1.Τις φοιτητικές παρατάξεις και τους φοιτητοπατέρες.

2. Τους απλούς φοιτητές, ψηφοφόρους ή μη.

Για τις παρατάξεις και τους πασίγνωστους, καρδιακούς μας φίλους, τους φοιτητοπατέρες, οι εκλογές είναι ένας στίβος μάχης, τα τσικό σαν να λέμε των εθνικών εκλογών.

Μια ευκαιρία για ανάδειξη κύρους και λάμψης. Μια προβολή της δύναμης και της επιρροής της παράταξης στη σχολή.

Είναι όμως και μια ευκαιρία κοινωνικής ανέλιξης. Πράγματι, οι αρχηγοί των φοιτητικών παρατάξεων που επικρατούν στις σχολές τους αντιμετωπίζονται με σεβασμό και θαυμασμό από τους… «συντρόφους» τους των άλλων σχολών, ενώ δικτυώνονται κατάλληλα και με τα ανώτερα στελέχη των κομμάτων που η παράταξή τους υποστηρίζει, κερδίζουν πόντους στα μάτια τους και εξασφαλίζουν την μετέπειτα πολιτική ή επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Για τους απλούς φοιτητές όμως; Τι εστί αυτό που λέμε «φοιτητικές εκλογές»;

Για τους τυχερούς ψηφοφόρους, τους φανερούς, αυτούς που έγιναν όλη τη χρονιά κολλιτσίδα στον παραταξιακό, σημαίνουν ούτε λίγο ούτε πολύ τη συνέχεια της φοιτητικής τους ζωής με την άνεση του κεράσματος, του «δικός μας είναι το παιδί».

Άντε να έχουν και καμία επιτυχία ενδοπαραταξιακά στο άλλο φύλλο.

Για τους υπόλοιπους όμως, που είτε δεν δέχτηκαν, είτε δεν έτυχε να είναι της παραπάνω κατηγορίας, το μόνο πράγμα που σημαίνουν οι εκλογές είναι το εξής:

Μια μηχανή πολτοποίησης πολιτικών και κοινωνικών αντιλήψεων, που σκοπός του είναι να προετοιμάσει τον φοιτητή για να αποδεχθεί σε μερικά χρόνια-ενεργό μέλος της κοινωνίας πια!- το υπάρχον πολιτικό, εκλογικό, «δημοκρατικό» σύστημα, να το καταπιεί αμάσητο και να το χωνέψει ως κάτι το μη αναστρέψιμο και αναπόφευκτο και, σε μεγάλο βαθμό, σωστό.

Μέσα από το εκλογικό όμως σύστημα, είτε το φοιτητικό, είτε οποιοδήποτε άλλο, η φωνή του ανθρώπου αντικαθιστάται από 2 αράδες πολιτικάντηδων μέσα σε ένα χαρτί.

Η διαφορετικότητα χάνεται, η γνώμη γίνεται σταυρουδάκι δίπλα σε ένα όνομα, ολόκληρη η ύπαρξη του ανθρώπου μετατρέπεται σε έναν δεκαδικό κάποιου εκλογικού ποσοστού.

Ξαναγυρνώντας όμως στη σημασία και το νόημα-ή την απουσία αυτών- στις φοιτητικές εκλογές, οφείλουμε να εξετάσουμε και ακόμη μια παράμετρο, πιο απτή και λιγότερο κοινωνιολογική αυτή τη φορά.

Το άμεσο και κύριο αντίκρισμα που υποτίθεται πως έχουν-από τη δημιουργία τους- οι φοιτητικές εκλογές, είναι οι θέσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο της σχολής, το γνωστό σε όλους Δ.Σ.

Το Δ.Σ. είναι ένας ολιγομελής και δυσκίνητος θεσμός ο οποίος αποτελείται από κάποιες θέσεις, ανάλογες με το μέγεθος της σχολής και τον αριθμό των φοιτητών της και οι οποίες μοιράζονται στις φοιτητικές παρατάξεις ανάλογα με τα εκλογικά τους ποσοστά, που έχει ως κύριο λόγο ύπαρξης να παριστάνει τον γενικό δερβέναγα σε όλα τα θέματα της σχολής.

Τι έχει να προσφέρει ένας τέτοιος θεσμός σε μια σχολή; Αυτό απαντάται εύκολα και νομοτελειακά: Τίποτα. Το Δ.Σ. είναι καμιά δεκαριά συνδικαλιστές οι οποίοι είτε τα κάνουν πλακάκια μεταξύ τους, είτε διαφωνούν σε ριζικά θέματα, είτε δεν έχει σημασία αν διαφωνούν ή όχι, αφού σε πολλές σχολές στο Δ.Σ. υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από μέλη της ίδιας παράταξης (η λεγόμενη Αυτοδυναμία).

Σε κάθε μια από τις παραπάνω πιθανότητες, το Δ.Σ. είτε δεν είναι σε θέση να παράγει έργο, είτε αγνοεί αυτόν του τον ρόλο, δεν γουστάρει βρε παιδάκι μου!

Ο μόνος σοβαρός λόγος ύπαρξης του Δ.Σ. φαίνεται να είναι η ημερομηνία διεξαγωγής της Γενικής Συνέλευσης, λες και αυτό δεν θα μπορούσαν να το καθορίσουν οι φοιτητές από μόνοι τους!

Ακόμη όμως και αυτός του ο ρόλος είναι προβληματικός τις περισσότερες φορές.

Η κρατούσα παράταξη, ειδικά αν έχει αυτοδυναμία, αρνείται τις περισσότερες φορές να προτείνει ή να ψηφίσει Γενική Συνέλευση μέσα στο Δ.Σ. και έτσι όλο το τμήμα αδρανεί και αφήνεται στις ορέξεις των «Συγκλητικών» του Δ.Σ.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα φυσικά γιατί σε μια γενική συνέλευση, ακούγονται διάφορες γνώμες, διατυπωμένες έτσι ώστε να κάνουν τον φοιτητή να σκεφτεί λίγο παραπάνω. Παίρνονται αποφάσεις ριζοσπαστικές μέσα από ψηφίσματα. Η ψηφοφορία είναι ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική. Επίσης, πολλές φορές μπορεί να υπάρξει σύμπνοια απόψεων διάφορων ριζοσπαστικών τμημάτων της σχολής.

Άσε δε, που υπάρχει και το ενδεχόμενο να απουσιάσουν αρκετά βαγόνια του τραίνου!

Επικρατούν δηλαδή γενικά συνθήκες οι οποίες δεν ευνοούν το Status Quo της σχολής, την άρχουσα τάξη.

Λογικό είναι λοιπόν να σαμποτάρουν τις Γενικές Συνελεύσεις, δεν νομίζετε;

Αν ανατρέξετε στο παρελθόν, κάθε ριζοσπαστική απόφαση σε μια σχολή έχει παρθεί από τις Γενικές Συνελεύσεις, ή ακόμη συχνότερα (και προτιμότερα) από αυτόνομες ομάδες και πρωτοβουλίες που έχουν συγκληθεί για ειδικούς σκοπούς.

Από το σπάσιμο αυθαίρετων διαδικασιών που εναντιώνονται στα συμφέροντα των φοιτητών, από Φοιτητικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, Μαζικές καταλήψεις κλπ.

Η αυξημένη σημαντικότητα των Γενικών συνελεύσεων σε σχέση με τα Δ.Σ. και τις εκλογές, απεικονίζεται στις φορές που Κοινά Πλαίσια Αγώνα με ριζοσπαστικά αιτήματα έχουν υπερισχύσει των μεγάλων φοιτητικών Παρατάξεων μέσα στις Γ.Σ., παρ’ όλο που τα εκλογικά ποσοστά (που βγαίνουν μια φορά τον χρόνο) για άλλα μας προϊδέαζαν.

Πρέπει λοιπόν να γίνει αντιληπτό, πως είναι επιτακτική ανάγκη οι Γενικές Συνελεύσεις να συγκαλούνται στις σχολές σε όσο πιο τακτά χρονικά διαστήματα είναι δυνατόν καθώς είναι το μόνο μέσο(Μέσα στα Πανεπιστήμια) που μπορεί να προλάβει τις κοινωνικές εξελίξεις που τρέχουν με ρυθμό πολυβόλου, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, να προβληματιστούν πάνω σε αυτές και να συντελέσουν ένα πραγματικά ριζοσπαστικό όργανο στα χέρια των φοιτητών, αποκομμένο και ανεξαρτητοποιημένο από τις φοιτητικές παρατάξεις κάθε είδους, χωρίς ταμπέλες και φοιτητοπατέρες.

Να γίνουν δηλαδή οι Γενικές συνελεύσεις, το αύριο του φοιτητικού Κινήματος, αντικαθιστώντας τους συντηρητικούς θεσμούς του Δ.Σ. και των φοιτητικών εκλογών.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΔΕΚΑΔΙΚΟΣ ΣΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΣΑΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Advertisement