Παρασκήνια: Η γυναίκα πίσω από το μύθο

Μερικά συνθήματα εναντίον του Συστήματος και των πουλημένων δημοσιογράφων για ζέσταμα, πολλές φωνές, ακόμα περισσότεροι ψίθυροι, και μια κλειστή πόρτα. Είναι πρωί και όλοι είμαστε μαζεμένοι στον 2^ο όροφο ή αλλιώς στον όροφο της βιβλιοθήκης όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς της σχολής.

Εκείνη στέκεται φαινομενικά ήρεμη ως γνήσια επαγγελματίας που είναι,  και το μόνο άγχος της μοιάζει να είναι πώς να ισορροπήσει στις γόβες της. Μπλε σκούρες. Όχι πολύ ψηλές, αλλά πολύ κομψές και με μια διακριτική χρυσή λεπτομέρεια μπροστά στη μύτη. Φοράει ένα σικ, πανάκριβο, εφαρμοστό, μπλε σκούρο ταγιέρ, σίγουρα εκ Παρισίων χάριν της περίστασης. Στο λαιμό πέρλες: Μια σειρά αυθεντικά, πανέμορφα μαργαριτάρια που μπλέκονται άτσαλα με ένα χρυσό σταυρό που φοράει επιπλέον. Ίσως δώρο του μακαρίτη του Χριστόδουλου. Το μαλλί αψεγάδιαστο: τέλεια φορμαρισμένο και το άσπρο τσουλούφι -σήμα κατατεθέν της- κοκαλωμένο με λακ. Το μακιγιάζ της χολιγουντιανό. Μεγάλη μέρα η σημερινή εξάλλου…

Εμείς στεκόμαστε παρακεί. Με κάποιους επαγγελματίες δημοσιογράφους ή σε πηγαδάκια μεταξύ μας. Οι πιο πολλοί από μας άυπνοι ή ξενύχτηδες από τις μέρες αγρυπνίας σερφάροντας, διαβάζοντας και ερευνώντας το «πανεπιστημιακό της έργο». Με σπορτέξ, ξεφτισμένα τζιν, πλαστικούς φραπέδες στο χέρι, με στριφτά τσιγάρα. Αποφασίζουμε να μπούμε μέσα λίγο αφότου έχει αρχίσει η διαδικασία της ανέλιξης της. Την παραμερίζουμε επιδεικτικά και μπαίνουμε. Εκείνη παρακολουθεί σα χαμένη το τολμηρό μας αυτό διάβημα. Η Ομάδα των αυτόνομων φοιτητών Δημοσιογραφίας είναι πλέον μέσα, και έχει κλείσει και την πόρτα!

Εκείνη νιώθει αμήχανα και φαίνεται ξεκάθαρα. Έχει σκαλώσει το βλέμμα της στην κλειστή, ξύλινη πόρτα και χαϊδεύει μηχανικά το τεράστιο μπριγιάν στον αριστερό παράμεσό της. Προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία της. Κάνει νόημα σε έναν έναν τους δημοσιογράφους και αρχίζει να τους μιλάει. Για τα λίγα λεφτά που παίρνει, για τη θέση που της αξίζει, για τα υβριστικά κείμενα εναντίον της, για τους αντιπάλους της… Τους περισσότερους τους πιάνει απ’ τον ώμο ή απ’ το μπράτσο. Χαμογελάει  και κάνει τη φωνή της γλυκιά και σιγανή σαν να λέει παραμύθια στα εγγόνια της.

Έχει πάει μεσημέρι και η μαραθώνια διαδικασία ανέλιξης συνεχίζεται. Κατά καιρούς μπαινοβγαίνουν άτομα από την αίθουσα είτε για τσιγάρο είτε για νερό είτε για ασπιρίνη. Εκείνη εκεί. Όποιον βγαίνει τον πιάνει αγκαζέ και τον παίρνει παράμερα. Σε μας φέρεται αλλοπρόσαλλα: Πότε μας κάνει χαριτωμενιές, πότε μας εκβιάζει, πότε μας φοβερίζει με μηνύσεις. Άλλοτε πάλι μας μιλάει «νεολαιίστικα» για να μας προσεγγίσει ή χάνει κάποτε τον έλεγχο της και βρίζει σα λιμενεργάτης. Για πρώτη φορά η φωνή της έχει την χροιά της απελπισίας και της απόγνωσης.

Η πόρτα ανοίγει επιτέλους και το αποτέλεσμα της διαδικασίας ανακοινώνεται. Αυτή μπαίνει φουριόζα στην αίθουσα να μάθει τι έγινε και να δει κατά πρόσωπο τους «λευκούς» εχθρούς της και να ζητήσει το λόγο. Το πλήθος σιγά σιγά διαλύεται και πέρα απ’ την κούραση στα πρόσωπα όλων μας είναι ζωγραφισμένη η ανακούφιση και η ικανοποίηση. Σ’ όλο το κτίριο της Εγνατίας 46 ηχεί η ίδια λέξη: Νίκη! Για εκείνη όπως και για τα τυροπιτάκια που είχε πάρει από τον «Αγαπητό» για να κεράσει μετά την διαδικασία ανέλιξης δε μάθαμε τι απέγιναν. Τη Δευτέρα πάντως έχουμε μάθημα μαζί της και είμαστε όλοι περίεργοι να δούμε τι μας περιμένει…

Advertisement